زورق تنهایی

در کوچه های خیالم قدم می زنم
دلتنگم
درمانده
وامانده
گم گشتست این زورق تنهایی
در این دریای طوفانی
چشمها از برق کور
گوشها از رعد کر
می برد هر جا که می خواهد مرا

.

این شکسته زورق دل را
نیست هیچ ساحل امید
نیست حتا پارویی
در جستجوی بندری آرام
کجا را پويیدن می باید
در کدامین گوشهء این لامروت دریای بی پایان
هست مامنی آرام
کانجا اندازم بی هیچ هراس
سالخورده لنگر دل را

او کیست؟

ذهن اتاق از کلماتم پر است.
واژگان دیگر یاریم نمی کنند؛
کدامین جمله، یارای بیان غمم است؟
کدامین گوش، تاب شنیدن زجه ام را دارد؟
کدامین چشم، بستر جاری دیدگانم را خواهد دید؟
کدامین دل را توان درک رنجم خواهد بود؟

.
گاه می هراسم از خود!
او کیست؟

کاش

و تو اولين ترانه بودی

و آخرين.

هنوز گرمی نگاهت در رگهايم جاری ست.

می خوانمت،

وه چه عبث!

.

هنوز هم در تنهايی نظاره گر بارانم؛

کاش تو هم قطره ها را می ديدی.

ابر چشمانم ديگر،

هميشه بارانی ست.

کاش می ديدی!

کاش می ديدی که چه بی صدا گريستم.

کاش بی اعتنا نمی گذشتی.

کاش!

کاش فرياد التماسم را از نگاهم می خواندی.

رنگ زندگی

من در فریب جادوی لب او رنگ زندگی را یافتم
و در نگاهش طعم هستی را چشیدم
و در شتابش سیر زندگی را دیدم
ولی ندانستم او از کجا و که بود؟!